Zwichnięcie rzepki jest powszechnym problemem ortopedycznym, najczęściej dotykającym rasy małe i miniaturowe, ale mogącym wystąpić również u większych psów. Zazwyczaj jest chorobą wrodzoną, często diagnozowaną już u młodych psów, choć może dawać objawy dopiero w późniejszym wieku – pies zaczyna okresowo lub stale kuleć, często podnosi nogę do góry (by rzepka wróciła do swojego prawidłowego położenia). Do zwichnięcia rzepki może też dojść w wyniku urazu, powodującego rozciągnięcie lub rozerwanie torebki stawowej i powięzi, prowadzącego do niestabilności stawu – rzepka nie utrzymuje się w bloczku kości udowej i z niego wypada.
Zwichnięcie rzepki jest chorobą dziedziczną wielogenową. Tak, jak w przypadku dysplazji stawów biodrowych czy łokciowych, część genów wpływających na to schorzenie nie została jeszcze poznana i nie ma na nią testu genetycznego. Rzepki ocenia się w badaniu klinicznym (obserwując sposób ruchu psa oraz poddając go badaniu palpacyjnym) oraz RTG. Najlepszym możliwym do uzyskania wynikiem jest PL-0 (rzepki zdrowe, wolne od zwichnięcia), a PL-1, PL-2, PL-3 i PL-4 oznaczają coraz mocniejsze postaci zwichnięcia rzepki:
PL-0 – obie rzepki wolne od zwichnięcia, PL-1 – postać najlżejsza – rzepkę można zwichnąć manualnie, ale po jej puszczeniu wraca do prawidłowej pozycji anatomicznej, PL-2 – postać umiarkowana – rzepkę można zwichnąć manualnie lub ulega zwichnięciu przy zgięciu kolana i pozostaje zwichnięta do momentu wyprostowania kończyny lub ręcznego nastawienia, PL-3 – postać średnia – rzepka jest zwichnięta, możliwe jest jej ręczne nastawienie, choć po zaprzestaniu nacisku wraca do zwichnięcia, PL-4 – postać zaawansowana – rzepka jest stale zwichnięta i nie jest możliwe jej manualne nastawienie.